Είναι συνετό να έχεις πρόσβαση στα μυστικά του γενετικού σου κώδικα; Κάποιοι γιατροί φοβούνται ότι δε θα πάρεις τη σωστή απόφαση

συγγραφέας Δαλαμάγκα Μαρία

Το περιοδικό του Αμερικάνικου Ιατρικού συλλόγου (JAMA) πρόσφατα εξέφρασε τις ανησυχίες του σχετικά με το γονιδιακό test. Αυτό το test  δίνει τη δυνατότητα στον ενδιαφερόμενο να δει ένα χάρτη με τα χρωμοσώματα  του και με αυτό τον τρόπο και τις χρόνιες ασθένειες  , που έχει προδιάθεση να αναπτύξει αργότερα στη ζωή του.

Τι είναι αυτό που τόσο τους  ανησυχεί;  Οι πληροφορίες. Πιστεύουν ότι οι πληροφορίες μπορεί να είναι επικίνδυνες.

Οι γιατροί που γράφουν για το JAMA  φοβούνται ότι ίσως θα σπαταλάμε το πολύτιμο χρόνο του γιατρού και ότι θα θέσουμε σε δοκιμασία το σύστημα υγείας  , ζητώντας τους να ερμηνεύσουν τα αποτελέσματα του γονιδιακού test. Μπορεί  επίσης αυτό  να συνεπάγεται περιττές εξετάσεις και θεραπείες.

Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι  το ιατρικό σύστημα λέει ότι τα φάρμακα είναι ασφαλή και οι πληροφορίες επικίνδυνες.

Πάνω από εκατό χιλιάδες Αμερικανοί πεθαίνουν από συνταγογραφούμενα φάρμακα κάθε χρόνο.

Η λειτουργία των γονιδίων είναι να δημιουργήσουν πρωτεϊνες , που χρησιμοποιούνται σε όλες τις λειτουργίες των κυττάρων. Ο ι πρωτεϊνες είναι επίσης σημαντικές για τη λειτουργία των οργάνων και των ιστών του σώματος.

Κάθε κύτταρο στο σώμα μας εξαρτάται από χιλιάδες πρωτεϊνες , οι οποίες πρέπει να δράσουν στο σωστό χρόνο και τόπο. Αλλά μερικές φορές μια μετάλλαξη σε ένα γονίδιο αποτρέπει τη σωστή λειτουργία των πρωτεϊνών. Ένα μεταλλαγμένο γονίδιο διαφοροποιεί τις οδηγίες για τη παραγωγή μιας πρωτεϊνης , και μπορεί να οδηγήσει σε δυσλειτουργία  ή και πλήρη απουσία αυτής. Όταν αυτό συμβεί σε μια πρωτεϊνη που έχει πρωτεύοντα ρόλο , μπορεί να οδηγήσει σε ασθένεια.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι τα γονίδια δεν προκαλούν ασθένεια. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει το γονίδιο του καρκίνου. Αλλά μπορεί να  υπάρξει μια μετάλλαξη σε ένα γονίδιο,  που η λειτουργία των πρωτεϊνων  συντελεί στην εμφάνιση του καρκίνου.

Το γονιδιακό  test μπορεί να προσδιορίσει,  αν υπάρχει κάποια γονιδιακή μετάλλαξη.

Αν ανακαλύψεις ότι έχεις προδιάθεση για στεφανιαία νόσο ή καρκίνο του μαστού , αυτό δε σημαίνει ότι οπωσδήποτε θα αναπτύξεις την εν λόγω ασθένεια στο μέλλον.

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που καθορίζουν τη μεταγραφή των γονιδίων. Η διατροφή και η άσκηση παίζουν σημαντικό ρόλο.

Αν και ο γιατρός σας κρίνει  ότι τα αποτελέσματα  του test σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο για μια συγκεκριμένη ασθένεια ,  τότε μπορείτε να πάρετε προληπτικά μέτρα.

Pneumonia

Patients at risk for multidrug-resistant pathogens whose physicians followed guidelines from the American Thoracic Society and the Infectious Diseases Society of America to manage pneumonias with empirical antibiotic regimens had increased mortality compared with those patients receiving noncompliant therapy, new research suggests.
Daniel H. Kett, MD, from the University of Miami, Florida, and colleagues with the Improving Medicine through Pathway Assessment of Critical Therapy of Hospital-Acquired Pneumonia program published their findings online today in the Lancet Infectious Diseases.
In 2005, the American Thoracic Society and Infectious Diseases Society of America published updated guidelines for treating hospital-acquired pneumonia and related infections. These guidelines suggest that empirical treatment should be selected based on whether patients have recognized risk factors for multidrug-resistant pathogens.
The current study sought to evaluate the use of these guidelines and compare them with noncompliant treatment in 303 patients at 4 academic medical centers in the United States. All patients were in intensive care units and at risk for multidrug-resistant pneumonia.
Prescribed treatment was considered guideline compliant in 129 patients and noncompliant in 174 patients. Treatment was compliant if within 1 day of pneumonia recognition, therapy with a triple drug regimen as follows was implemented: cephalosporin, carbapenem, or β-lactam and β-lactamase inhibitor; an aminoglycoside or fluoroquinolone (in units with a high rate of carbapenem-resistant Acinetobacter spp, colistin was regarded as acceptable); and linezolid or vancomycin. Treatment not meeting these criteria was considered noncompliant.
Of the patients in the compliance group, 44 (34%) died before 28 days compared with only 35 (20%) in the noncompliance group. After adjusting for severity of illness and participants lost to follow-up, the estimated survival was significantly lower in the compliance group at 65% compared with 79% in the noncompliance group (P = .0042). Median length of stay and duration of mechanical ventilation were comparable between groups.
The most common reason for noncompliance was failure to use a secondary anti-Gram-negative drug (154 patients) and failure to empirically treat methicillin-resistant Staphylococcus aureus (MRSA) (24 patients). Another, less common, category of noncompliance was failure to use a primary anti-Gram-negative therapy.
"Despite our hopes to the contrary, we found that the use of guideline-compliant empirical treatment in patients in intensive-care units who were at risk for multidrug-resistant pathogens was associated with increased mortality," the authors conclude.
According to the researchers, the increased mortality associated with guideline-compliant empirical regimens may be explained by antibiotic-specific toxic effects. "Colistin and aminoglycoside use were associated with acute deterioration of renal function," they write. Neurotoxic effects have been described with aminoglycosides, colistin, and fluoroquinolones, and aminoglycosides contribute to critical illness polyneuropathy and myopathy. In addition, "prolongation of fluoroquinolone-induced QT interval can lead to life-threatening ventricular arrhythmias."
"[W]e suggest a comparison of regimens employing MRSA treatment and single versus dual Gram-negative coverage," the authors note.
Limitations include that the study was observational, lack of generalizability to inpatient wards, and incomplete information regarding prescribing practices.
In a related comment accompanying the article, Santiago Ewig, MD, from the Center for Thoracic Diseases of the Ruhrgebiet, Bochum, Germany, disputes the findings, although he agrees that the recommended triple approach is not supported by current evidence.
"All patients with septic shock, and probably severe sepsis, should receive dual coverage or triple coverage if MRSA is indicated," he writes. "Whether all haemodynamically stable patients with nosocomial pneumonia need such a wide coverage is questionable; at least, de-escalation [ie, monotherapy] treatment is mandatory, since it reduces selection pressure, organ toxic effects, and saves money. After all, de-escalation is what matters.
"The definition of non-adherence to American Thoracic Society guidelines should not read 'less than triple therapy' but rather 'less than long-term prognosis and risk-adjusted broad coverage and de-escalation according to culture and susceptibility results,' " he adds.
The study was supported by Pfizer. Dr. Kett and the other authors all have received financial support from or are employees of Pfizer. Several study authors have also declared financial relationships with the following institutions: Astellas, Cubist, Fallon Medica, GlaxoSmithKline, Johnson and Johnson, Madcat Healthcare, Merck, and Wyeth. Dr. Ewig has disclosed no relevant financial relationships.

Depression and Diabetes

Women who have diabetes and depression have a significantly higher risk for all-cause mortality and cardiovascular disease (CVD), new research suggests.

In a cohort study of more than 78,000 women older than 54 years, investigators found a 35% increased risk for any death for those with diabetes only, a 44% increased risk for those with depression only, and twice the risk for those with both compared with their counterparts with neither condition.
When considering only deaths from CVD, women with diabetes had a 67% increased mortality risk, women with depression had a 37% increased risk, and women with both had more than 2.7 times the increased risk.
"Our findings suggest that these 2 conditions of depression and diabetes, which often go hand in hand, create a vicious cycle or what I call 'a double whammy' in terms of health outcomes," investigative team member Frank Hu, MD, PhD, professor of nutrition and epidemiology at the Harvard School of Public Health in Boston, Massachusetts, told Medscape Medical News.
"So I think it's very important for patients and clinicians to address these conditions at the same time in terms of prevention and management," he added.
The study is published in the January issue of Archives of General Psychiatry.
Coexisting Conditions Common
Symptoms of depression affect between 20% and 25% of patients with diabetes — which is "nearly twice as many" as individuals without diabetes, investigators note.
"It is generally suggested that depression is associated with poor glycemic control, an increased risk of diabetes complications, poor adherence to diabetes management by patients, and isolation from the social network," they write.
Although previous research shows depression and diabetes are each associated with an increased risk for mortality, "data evaluating the joint effects of these conditions on mortality are sparse."
For the study, researchers evaluated data from the Nurses Health Study, a cohort of 78,282 female registered nurses (97.6% white) between the ages of 54 and 79 years, who responded to a questionnaire.
Depression was determined by self-report, antidepressant use, or a score of 52 or less on the 5-item Mental Health Index (MHI-5; indicating severe depressive symptoms). Type 2 diabetes was confirmed by a self-reported supplementary questionnaire.
Exclusion criteria included a history of gestational, type 1, or secondary diabetes and missing information on antidepressant use, depressive symptoms, or diagnosis.
All participant information was assessed at baseline in 2000 and at 6-year follow-up.
Higher Mortality Rates
Results showed that 14.2% of the women had depression only, 5% had diabetes only, and 1.3% had both. At follow-up, 4654 total women had died from any cause; 979 of these deaths were from CVD.
Women who had both diabetes and depression had lower MHI-5 scores and physical activity levels, had higher body mass indexes, and were less likely to have spouses at baseline than those who had neither condition or either alone. They also had higher baseline rates of hypertension, heart disease, stroke, or cancer.
In addition, "the prevalence of depression in participants with diabetes (20.5%) was higher than that in the individuals without diabetes (15.1%)," the investigators write.
Age-adjusted relative risks (RRs) for all-cause and CVD mortality were significantly higher for women with depression only and diabetes only compared with those with neither condition and were substantially higher for those with both.
Table 1. Age-Adjusted RRs of Death According to Diabetes and Depression Status
Mortality Type Depression Only, RR (95% CI) Diabetes Only, RR (95% CI) Both Conditions, RR (95% CI)
All cause 1.76 (1.64 – 1.89) 1.71 (1.54 – 1.89) 3.11 (2.70 – 3.58)
CVD 1.81 (1.54 – 2.13) 2.67 (2.20 – 3.23) 5.38 (4.19 – 6.91)
CI = confidence interval; CVD = cardiovascular disease; RR = relative risk
"These associations were attenuated after multivariate adjustment for other demographic variables, body mass index, smoking status, alcohol intake, physical activity, and major comorbidities (including hypertension, hypercholesterolemia, heart diseases, stroke, and cancer) but remained significant," the investigators write.
After these adjustments were made, women who had both conditions were again found to have the highest RRs for all cause and CVD mortality.
Table 2. Multivariate RRs of Death According to Diabetes and Depression Status*
Mortality Type Depression Only, RR (95% CI) Diabetes Only, RR (95% CI) Both Conditions, RR (95% CI)
All cause 1.44 (1.34 – 1.54) 1.35 (1.21 – 1.51) 2.07 (1.79 – 2.40)
CVD 1.37 (1.16 – 1.62) 1.67 (1.36 – 2.05) 2.72 (2.09 – 3.54)
CI = confidence interval; CVD = cardiovascular disease; RR = relative risk
*Multivariate model plus major comorbidities.
"Furthermore, the combination of depression with a long duration of diabetes mellitus (>10 years) or insulin therapy was associated with a particularly higher risk of CVD mortality after multivariate adjustment (RRs, 3.22 and 4.90, respectively)," the study authors note.
"Considering the size of the population that could be affected by these 2 prevalent disorders, further consideration is required to design strategies aimed to provide adequate psychological management and support among those with longstanding chronic diseases, such as diabetes," they add.
"I think this study has important clinical implications in addressing diabetes control and depression prevention," said Dr. Hu. "The important question is, 'How can clinicians better help patients deal with both conditions at the same time?'
"Patients with diabetes should watch out for any depressive symptoms or signs and should also receive psychosocial support to help them reduce stress associated with diabetes management. And those with depression should have their blood sugar more closely monitored."
Dr. Hu noted that he would like to see future studies addressing potential mechanisms of depression plus diabetes. "Why do these 2 conditions tend to go together? And why is the combination of them together associated with such a high risk of mortality? I think both biological and behavioral factors contribute. But I think we need more detailed studies to look into this."
Confirmatory Findings
"I think this study is valuable for its overall perspective, but I'm not sure it's different than what you would find with other chronic diseases, except for a couple things that actually aren't mentioned in the paper," Gerald Bernstein, MD, from the Friedman Diabetes Institute at Beth Israel Medical Center in New York City, told Medscape Medical News.
"People with diabetes have elevated blood sugar. And one of the things not addressed in this study was the level of control of the blood sugar in these nurses that were looked at. The researchers talk about medication and duration but not whether it was well or poorly controlled," explained Dr. Bernstein.
He noted that although it might not be possible now, "it would be nice" if the investigators could go back and provide a graph comparing blood sugar control and the frequency of depression.
"The other interesting thing was that the depressive quality increased progressively with the complexity of treatment. So 'no medication' was one level, oral medication was at another, and people who took insulin actually had the worst. This makes sense because many people, though they shouldn't, think that insulin is a marker that they're doomed and that it's an end-stage intervention. So I think the documentation of this as a reality is important," said Dr. Bernstein.
He explained that the Diabetes Benefit Program he directs at his institute is aimed at diabetes educators, which include social workers/psychologists "because it's important to understand the role of depression in this disorder."
"It's 1 thing to teach about exercise, nutrition, and how to take care of medication, but we make sure we don't ignore the psychodynamics of this disease. It's a multilevel intervention aimed at preventing complications."
Overall, Dr. Bernstein noted that this study "is not a new observation. The importance was the sheer volume of people that they were looking at. So there's value in this observation that is confirming what other people have seen in the past."
The study was funded by grants from the National Institutes of Health and from the National Alliance for Research on Schizophrenia and Depression. The study authors and Dr. Bernstein have disclosed no relevant financial relationships.

General Anesthesia

Despite what anesthesiologists may tell surgery patients, the brain under general anesthesia is not "asleep," it is placed in a reversible drug-induced coma, according to 3 neuroscientists who reviewed and synthesized the latest research in general anesthesia, sleep, and coma.
Their review, 3 years in the making, appears in the December 30 issue of The New England Journal of Medicine.
"Anesthesiologists use the term 'sleep' so as not to scare patients with the word 'coma,' " Emery N. Brown, MD, PhD, from the Department of Anesthesia, Critical Care, and Pain Medicine at Massachusetts General Hospital and Harvard Medical School, Boston, pointed out in correspondence with Medscape Medical News. In reality, however, general anesthesia is a type of coma.
Dr. Brown's coauthors on the review are Ralph Lydic, PhD, from the University of Michigan, Ann Arbor, whose expertise is sleep medicine, and Nicholas D. Schiff, MD, from Weill Cornell Medical College in New York City, who specializes in recovery from coma.
"This review was prompted by a recognition that common brain circuit mechanisms may underlie aspects of general anesthesia and recovery from coma and that thinking through the links across these phenomena and their distinction from the natural processes of sleep would reveal important insights," said Dr. Schiff .
The realization that general anesthesia and coma have more in common with each other than differences "is very exciting," Dr. Schiff said, "because it gives us new ways to understand each of these states.
"Measuring brain circuit mechanisms may lead to greater diagnostic accuracy and targeted therapeutic strategies for predicting and supporting the recovery process from coma after severe brain injuries," he added. Monitoring brain function under general anesthesia may also help in developing new sleep aids.
Nothing Mysterious About the Anesthetized Brain
The scientists note in their article that there is substantial overlap between the electroencephalograms of patients in coma and of patients during general anesthesia. "The [electroencephalogram] of the states of coma recovery can resemble those of the awake, general anesthesia, or sleep state, depending on how extensive the brain injury is and where the patient is in terms of recovery," Dr. Brown noted.
The team also notes that anesthetic drugs induce unconsciousness or alter arousal through actions at multiple sites in the cerebral cortex, brainstem, and thalamus.
Contrary to what is commonly stated, how these drugs create the state of general anesthesia "is not mysterious," Dr. Brown explained, and "there are multiple mechanisms even for a single drug."
General anesthesia, the scientists say, is functionally equivalent to brainstem death, and perhaps explains why some patients do not fully recover consciousness for several hours after general anesthesia, as well as why postoperative cognitive dysfunction could persist in elderly patients for several months afterward.
"One thing which is evident regarding recovery from general anesthesia is that it tracks the return of function in the brainstem from bottom (respiration) to top (eye-movements and arousal centers)," Dr. Brown noted.
Dr. Brown, Dr. Lydic, and Dr. Schiff hope their article will facilitate more informed discussions among anesthesiology, sleep, and coma researchers and lead to new approaches to creating the state of general anesthesia, sedation, and sleep, as well as new approaches to facilitating coma recovery.
They hope it will also lead to better education of the public about general anesthesia.
This research was supported by the National Institutes of Health, the James S. McDonnell Foundation, Massachusetts General Hospital Department of Anesthesia, Critical Care and Pain Medicine, and University of Michigan Department of Anesthesiology.

Cow-Milk Formula-Fed Infants May Have Accelerated Weight Gain

Infants fed cow milk formula (CMF) have accelerated weight gain, whereas infants fed protein hydrolysate formula (PHF) have normative weight gain, according to the results of a randomized controlled trial reported in the January 2011 issue of Pediatrics.
"Infant formulas differ considerably in composition and sensory profiles," write Julie A. Mennella, PhD, from the Monell Chemical Senses Center in Philadelphia, Pennsylvania, and colleagues. "In this randomized study, we examined whether healthy infants fed an extensively ...PHF would differ in feeding behavior and growth from those fed ...CMF."
Infants were randomly selected to feeding with CMF (n = 35) or PHF (n = 29) from ages 0.5 to 7.5 months. Infants were weighed, measured, and then videotaped while being fed their assigned formula monthly during the 7-month study period. Using World Health Organization growth standards, the investigators calculated anthropometric z scores, and they compared trajectories for growth measures and formula acceptance using multilevel linear growth and piecewise mixed-effects models.
Although PHF-fed infants had significantly lower weight-for-length z scores across ages 2.5 to 7.5 months vs CMF-fed infants, length-for-age z scores were similar in both groups, suggesting that group differences could be attributed to gains in weight rather than length. Compared with infants fed CMF, those fed PHF also had significantly slower weight gain velocity. Monthly evaluations across the study period revealed that infants fed PHF rather than CMF consumed less formula to satiation. At all ages tested, infants' acceptance of formula was similar in both groups, based on maternal ratings.
"[Z]-score trajectories indicate that CMF-fed infants' weight gain was accelerated, whereas PHF-fed infants' weight gain was normative," the study authors write. "Whether such differences in growth are because of differences in the protein content or amino acid profile of the formulas and, in turn, metabolism is unknown."
Limitations of this study include small sample size and inability to determine the exact mechanisms underlying the different weight-gain trajectories between CMF and PHF.
"Longer-term effects of hydrolyzed protein diets, which are relatively new in the human food supply and are growing in use, also need to be investigated," the study authors conclude. "Because dietary and nutritional programming can have long-term consequences in terms of later development of obesity, diabetes, and other diseases, it is imperative that we learn more about the long-term consequences of the early growth differences caused by environmental triggers, such as those associated with infant formulas, and how and why they differ from breastfeeding, which is the optimal mode of feeding."
The Eunice Kennedy Shriver National Institute of Child Health and Human Development, National Institutes of Health supported this study. Mead Johnson Nutritionals supplied the formulas. The study authors have disclosed no relevant financial relationships.

Positive Psychology

Tough economic times are the perfect setting to begin using positive psychology to your advantage, says a new report from Harvard Medical School. Positive Psychology: Harnessing the power of happiness, personal strength, and mindfulness is a guide to the concepts that have made "Positive Psychology" the most popular course at Harvard University, and teaches how to put positive emotion to work in your life.
Positive emotions have been linked with better health, longer life, and greater well being in numerous scientific studies. On the other hand, chronic anger, worry, and hostility increase the risk of developing heart disease, as people react to these feelings with raised blood pressure and stiffening blood vessels. A Harvard School of Public Health study found that people who are generally hopeful were less likely to develop hypertension, diabetes, or respiratory tract infection than those who were less hopeful.
From this report you'll learn the following:
• Using the positive in your life
• Finding and using your inner character strengths
• Achieving the “flow” experience
• Putting mindfulness to use toward well being
• Developing gratitude
• Savoring pleasure
• Finding the meaningful live

Αυτοϋπνωση και πόνος

Συγγραφέας Δαλαμάγκα Μαρία

Οι δυνατότητες της αυτοϋπνωσης μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα χρήσιμες στην διαχείριση του πόνου. Είναι δυνατόν να τροποποιήσεις την εμπειρία του πόνου.Το μόνο εμπόδιο είναι τα όρια της φαντασίας , αλλά όπως σίγουρα ξέρεις η φαντασία γνωρίζει ελάχιστα όρια.
Μερικές φορές μπορεί να βοηθήσει η βαθιά χαλάρωση, πριν δώσεις στον εαυτό σου τις υποβολές που χρειάζεσαι.΄Αλλες φορές , απλά άφησε τον εαυτό σου να ταξιδέψει και να γίνει ένα με αυτές τις υποβολές και έτσι μπορεί να οδηγηθείς σε μια trance κατάσταση , χωρίς βαθιά χαλάρωση.
Τι είναι trance ;
Trance δεν είναι μια μυστικιστική εμπειρία που μόνο οι εκπαιδευμένοι υπνωτιστές μπορούν να επάγουν. Είναι μέρος της καθημερινής μας ζωής.Αν ποτέ οδηγώντας ένα αυτοκίνητο , ξαφνικά ανακάλυψες ότι οδηγούσες για μίλια χωρίς να το συνειδητοποιήσεις , θα καταλάβεις για τι πρόκειται(όπως μπορεί να συμβεί και διαβάζοντας ένα καλό βιβλίο).Περιγράφεται συχνά σαν “ η απώλεια της αίσθησης του χρόνου”.Το μυστικό είναι να αποκτήσεις κάποια εμπειρία , έτσι ώστε να έχεις τον έλεγχο να ξέρεις τι να κάνεις όταν μπεις σε μια trance κατάσταση.Είναι δηλαδή μια ευκαιρία για να αποκτήσεις τον έλεγχο της φυσικής και συναισθηματικής εμπειρίας του πόνου.
Η αποτελεσματικότητα χρησιμοποιώντας αυτοϋπνωση , είναι θέμα εξάσκησης. Θα βοηθούσε να πειραματισθείς με διαφορετικές προσεγγίσεις και να βρεις αυτή που σου ταιριάζει καλύτερα και ποιά είναι η πιο χρήσιμη. Πριν ξεκινήσεις κάνε μια αναθεώρηση της εμπειρίας του πόνου.Υπάρχει κάποιος καλός λόγος , που θέλεις να παραμείνεις σε αυτή την κατάσταση; Σου προσφέρει κάτι, όπως προσοχή ή ξεκούραση; με αυτό τον τρόπο θα αποφασίσεις ότι θέλεις να κάνεις τη διαφορά. Όταν ξεκινήσεις για πρώτη φορά , θα ήταν καλό να γίνει σε μια χρονική στιγμή που ο πόνος δεν είναι τόσο άσχημος.Οταν γίνεις πιο οικείος με τις αυτοϋπνωτικές προσεγγίσεις , θα είναι πιο εύκολο να το χρησιμοποιήσεις, όταν ο πόνος είναι πιο έντονος.
Έχει αναφερθεί , ότι η διάρκεια της αναλγησίας αυξάνει μέρα με τη μέρα.Είναι χρήσιμο να σκέφτεσαι τη δυνατότητα ελάττωσης , παρά εξαφάνισης του πόνου. Έτσι αν φανταστείς μια σκάλα από το 1-10 , και αν ξεκινήσεις ταξινομώντας τον πόνο σου στο επίπεδο 7, τότε ο σκοπός σου θα είναι να τον ελαττώσεις στο 5 ή στο 4.Φτάνοντας σε αυτό το επίπεδο θα αισθανθείς πιο άνετα. Με το χρόνο θα βρεις τον εαυτό σου να ελαττώνει τα επίπεδα του πόνου στο 2 ή 3.Μπορεί ακόμη να δεις τον πόνο σου να αγγίζει το 0. Αυτό θα είναι θαυμάσιο. Και ακόμη και αν ελαττώσεις τον πόνο σου σε κάποιο επίπεδο, δες τη διαφορά ανάμεσα στα δυο επίπεδα πόνου και επιβράβευσε τον εαυτό σου για τον έλεγχο που έχεις επιτύχει.
Βασικές προσεγγίσεις- Τεχνικές διαχείρισης πόνου:
Τροποποιώντας τη φυσική εμπειρία
Σκέψου μερικούς τρόπους που μπορείς να αλλάξεις τη φυσική εμπειρία του πόνου , για παράδειγμα:
Φαντάσου ότι η προσβεβλημένη περιοχή του σώματος σου είναι κάτω από την επίδραση ενός ισχυρού αναλγητικού όπως Novocaine.
Σε μερικά είδη πονοκεφάλων , βοηθάει να φανταστείς τα χέρια σου να γίνονται ζεστά και βαριά(επανέλαβε στον εαυτό σου : τα χέρια μου γίνονται ζεστά και βαριά). Συνέχισε να αισθάνεσαι αυτή τη ζεστασιά στα πόδια σου και τα δάκτυλα σου (οι πονοκέφαλοι μπορεί να υποχωρήσουν , κατευθύνοντας την αιματική ροή μακριά από το κεφάλι και προς τα άκρα).
Φέρε στην μνήμη σου καταστάσεις που σου προκαλούν αναλγησία :
Σκέψου την αίσθηση πάγου στην προσβεβλημένη περιοχή ή από την άλλη πλευρά την αίσθηση ζεστασιάς.
Ενθυμήσου τα αναλγητικά αποτελέσματα ενός αναλγητικού.Φέρε στη μνήμη σου, όλες τις αισθήσεις , τι έβλεπες , τι άκουγες και τι αισθανόσουνα.
Τροποποιώντας την αντίληψη του πόνου:
Σκέψου μερικούς τρόπους , μέσα από τους οποίους θα δεις τον εαυτό σου να αντιλαμβάνεται τον πόνο με διαφορετικό τρόπο.Δες τον εαυτό σου σαν ένα τραυματισμένο μαραθωνοδρόμο , που είναι αποφασισμένος να συνεχίσει μέχρι τέλους.
Τροποποιώντας τις λέξεις αναφοράς:
Αν αλλάξει ο τρόπος που περιγράφεται η φυσική εμπειρία , θα αλλάξει και ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον πόνο.
Για παράδειγμα:
Αντί για τη λέξη “πόνος” μπορεί να χρησιμοποιήσουμε τον όρο “διαξιφιστική” αίσθηση ή αίσθηση “δόνησης”
Διαχωρισμός:
Δες τον πόνο σου σαν τρίτο – εξωτερικό άτομο. Μπορεί να αποφασίσεις να αναλύσεις την αίσθηση του πόνου και μετά να συγκρίνεις την προσβεβλημένη περιοχή με ένα άλλο μη επώδυνο σημείο (με αυτό τον τρόπο μπορεί να ξεκινήσεις να εστιάζεις την προσοχή σου σε μη επώδυνες περιοχές)
Απόσπαση προσοχής:
Μπορούμε να κρατήσουμε το μυαλό μας απασχολημένο σε άλλα πράγματα
Για παράδειγμα:
Φαντάσου ότι είσαι κάπου που είναι πολύ χαλαρωτικό για σένα( όπως μια παραλία ή ένας κήπος).Εστίασε έντονα την προσοχή σου σε αυτή την εμπειρία- δες όλα τα πράγματα που είδες. Όλους τους ήχους που άκουσες, μύρισε , γεύσου και δες όλα τα όμορφα συναισθήματα που είχες.Εστίασε σε ένα μέρος του σώματος σου που αισθάνεται άνετα.Ανέλυσε ακριβώς πως αισθάνεται αυτό το μέρος του σώματος σου. Παρατήρησε πόσο θερμό ή δροσερό αισθάνεται αυτό το μέρος του σώματος σου.Παρατήρησε τις αισθήσεις σου και πως αλλάζουν από λεπτό σε λεπτό. Αναλογίσου πως η καρδιά και το μυαλό σου , παίζουν κάποιο ρόλο στη λειτουργία του σώματος σου και στην αντίληψη του πόνου.
Οι τεχνικές που προαναφέρθηκαν είναι απλά η αρχή. Μόλις ανακαλύψεις πόσο ισχυρός σύμμαχος είναι το μυαλό σου στην τροποποίηση της εμπειρίας του πόνου, τότε θα ανοίξει η πύλη για τις προτεινόμενες υποβολές.
Έλεγχος πόνου
Πειραματίσου με το παρακάτω:
Σκάναρε το σώμα σου ... συγκέντρωσε όλους τους πόνους σε μια μπάλα ...ξεκίνα να τροποποιείς το μέγεθος της...δώσε της το περιθώριο να γίνει όσο μεγάλη μπορεί...τώρα κάνε την μικρότερη..παρατήρησε πόσο μικρή μπορείς να την κάνεις..είναι δυνατόν να πλησιάσει το μέγεθος μιας κουκίδας άμμου...μετακίνησε την σε μερικές κατευθύνσεις ...τώρα άφησε την να μετακινηθεί αργά έξω από το σώμα , κινούμενη όλο και πιο μακριά σε κάθε εκπνοή. Παρατήρησε πως αισθάνεσαι με κάθε εκπνοή, καθώς ο πόνος απομακρύνεται...δες την να εξαφανίζεται σε μακρινή απόσταση.
Δες τον εαυτό σου ξαπλωμένο δίπλα στα νερά μιας βαθυγάλαζης θάλασσας. Άσε τον εαυτό σου να γλιστρήσει στο δροσερό , απαλό νερό και να κολυμπά αργά. Αισθάνσου κάθε πόνο να φεύγει από το σώμα σου και να πέφτει στο βυθό της θάλασσας...Άσε τον εαυτό σου να κολυμπάει, μέχρι να αισθανθείς εντελώς χαλαρωμένος και άνετος ...έπειτα πλησίασε στην ακτή και βγες στην αμμουδιά.
Επικοινώνησε με τον πόνο σου:
Δες τον εαυτό σου σε ένα όμορφο, γαλήνιο τοπίο...Εντόπισε τον πόνο και ζήτησε του να έρθει , να επικοινωνήσει μαζί σου ...άφησε τον πόνο να πάρει μερικές μορφές σαν ένα μικρό πλάσμα με ένα φιλικό πρόσωπο...Άφησε το να πει τι το απασχολεί και άκουσε το με σεβασμό και με ένα ανοιχτό μυαλό..Δες τις θετικές προθέσεις του..Μόλις ανακαλύψεις το μάθημα που έχει έρθει να σου δώσει και να μοιραστεί μαζί σου, ευχαρίστησε το και πες του ότι έμαθες αρκετά..Παρατήρησε το πλάσμα να δίνει ένα γλυκό χαμόγελο και να φεύγει μακριά σου, ο στόχος του ολοκληρώθηκε και έτσι δεν χρειάζεται περαιτέρω να επικοινωνεί μαζί σου μέσω του πόνου.
Φαντάσου να κατεβαίνεις με ένα ανσασέρ το οποίο σε οδηγεί από την πλήρη εγρήγορση στο υποσυνείδητο σου ..φαντάσου την πόρτα του ανσασέρ να ανοίγει και βρες τον εαυτό σου σε ένα τεράστιο διάδρομο με πολλές πόρτες...φαντάσου να μετακίνησε στο διάδρομο και να βλέπεις πολλές πόρτες, κάθε μια φέρει σαν όνομα ένα μέρος του σώματος σου... Πήγαινε στην πόρτα στην πόρτα που έχει σαν όνομα , το μέρος του σώματος σου που είναι η πηγή του πόνου..Χτύπα την πόρτα και φαντάσου την πόρτα να ανοίγεται μπροστά σου..Φαντάσου ότι είσαι καλοδεχούμενος στο δωμάτιο και άφησε τον εαυτό σου ναν έχει μια συζήτηση με αυτό το μέρος του σώματος σου, άφησε το να σου πει ότι χρειάζεται από εσένα..Όταν τελειώσεις τη συνομιλία , ευχαρίστησε αυτό το μέρος σου, άφησε το δωμάτιο και επέστρεψε στο ανσασέρ...άφησε τον εαυτό σου να ανέβει επάνω , μέχρι να επιστρέψεις σε πλήρη εγρήγορση και πάλι.
Αναδρομή:
Με την αναδρομή πηγαίνεις πίσω στο χρόνο πριν την εμφάνιση του πόνου.Πάρε λίγο χρόνο για να αφήσεις τον εαυτό σου να χαλαρώσει, ίσως εστιάζοντας στην αναπνοή σου για λίγο. Πήγαινε πίσω το χρόνο εκεί που δεν υπήρχε πόνος.Για παράδειγμα αν έχεις αρθρίτιδα:
Θυμήσου το χρόνο πριν ξεκινήσει η αρθρίτιδα, όταν τα πόδια σου δεν ήταν επώδυνα..θυμήσου τις βόλτες που έκανες κοντά στο σπίτι ή σε διακοπές.Θυμήσου πόσο διασκεδαστικό ήταν να χορεύεις, να τρέχεις ή να κολυμπάς.Αφησε τον εαυτό σου να εισέλθει σε αυτές τις καλές αναμνήσεις , χρησιμοποιώνταςόλες τις αισθήσεις σου , για να δεις ,να ακούσεις και ζήσε την κάθε στιγμή..και παρατήρησε τι αίσθηση έχουν τα πόδια σου(μπορεί να τα θυμηθείς τόσο ανάλαφρα ,ζεστά ή δροσερά ή δυνατά ή χαλαρωμένα)
Για παράδειγμα:
“Μπορεί να ανακαλύψω ότι στην θύμηση αυτού του υπέροχου χρονικού διαστήματος , τα πόδια μου έχουν την αίσθηση της δροσιάς και είναι ανάλαφρα.Μπορεί να ανακαλύψω ότι αυτή η άνεση στα πόδια μου διαρκεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα ή ίσως διαρκεί περισσότερο από ότι πίστευα”...Δες τη διαφορά σε μικρές αλλαγές στην ποιότητα του πόνου και ενθάρρυνε τον εαυτό σου να συνεχίσει.
Απώλεια της αίσθησης του χρόνου:
Αυτή μπορεί να είναι μια χρήσιμη τεχνική , αν υπάρχουν χρονικά διαστήματα που ο πόνος είναι περισσότερο έντονος και άλλες φορές που είναι ελάχιστος ή μηδαμινός.Οφείλεται στην ικανότητα μας , όταν αισθανόμαστε καλά , να χάνουμε την αίσθηση του χρόνου και να ανακαλύπτουμε ότι ο χρόνος έχει περάσει πιο γρήγορα, χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε.
Χρησιμοποίησε αυτή την προσέγγιση, όταν αισθάνεσαι σχετικά άνετα και με λιγότερο πόνο.Αφησε τον εαυτό σου να χαλαρώσει βαθιά και ετοιμάσου για αυτοϋπνωση. Άφησε τον εαυτό σου να εστιάσει σε αυτή τη στιγμή που αισθάνεσαι άνετα..Σκέψου κάποιες στιγμές που θα σου δώσουν την ιδέα της επιμήκυνσης του χρόνου, όπως οι πιο ευχάριστες διακοπές που είχες ή το ευχάριστο συναίσθημα που είχες όταν παρακολουθούσες την αγαπημένη σου ταινία.Μπορει να είναι διασκεδαστικό να δεις πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτό το συναίσθημα.
Μια άλλη προσέγγιση είναι να φανταστείς ένα ταξίδι- “Μπορώ να φανταστώ ότι κάνω ένα μεγάλο ταξίδι , περνώντας από πολλές πόλεις. Και κάθε πόλη έχει ένα σταθμό που μπορώ να σταματήσω και να ξεκουραστώ.Αισθάνομαι άνεση και χαλάρωση στον πρώτο σταθμό τώρα.Ισως αυτό το συναίσθημα της άνεσης και το επίπεδο της ανακούφισης θα διαρκέσει μέχρι τον επόμενο σταθμό.Και κοιτώντας το δρόμο, σχεδόν βλέπω τα φώτα της επόμενης πόλης και του επόμενου σταθμού .Μπορεί να ανακαλύψω ότι η απόσταση για την επόμενη πόλη είναι μικρότερη από ότι φανταζόμουνα και μπορεί να μείνω έκπληκτη όταν παρατηρήσω ότι ακόμη αισθάνομαι άνετα, όπως στον πρώτο σταθμό. Μπορεί να εντοπίσω το σταθμό να πλησιάζει σε όλο και μικρότερη απόσταση”. Άσε το ταξίδι να διαρκέσει όσο επιθυμείς και συμπλήρωσε το κενό μεταξύ των πόλεων με εικόνες που μπορεί να δεις στην πορεία του δρόμου.
Η αυτοϋπνωση είναι μια ευκαιρία να χρησιμοποιήσεις το δημιουργικό σου μυαλό σε όλο του το μεγαλείο, στην υπηρεσία του καλού φυσικού και συναισθηματικού σου γίγνεσθαι.

http://www.counseling.gr